Soms kom je op een plek waar je hart even stil van wordt. Waar de wereld vertraagt, je zintuigen wakker worden, en je alleen nog maar hoeft te zijn. Voor mij is zo’n plek Cala Portitxol, een betoverende baai aan de Costa Blanca, vlakbij Jávea.
Ik weet nog goed de eerste keer dat ik er kwam. Het was vroeg in de ochtend, de zon kwam net op en ik liep via een smal pad tussen dennenbomen en rotsen naar beneden. En toen… ineens, dat uitzicht. Die azuurblauwe zee, de witte vissershuisjes met blauwe deuren (alsof je in een ansichtkaart stapt), en een rust die je bijna kunt aanraken. Waarom deze plek me raakt? Wat ik zo bijzonder vind aan Cala Portitxol, is dat het niet perfect ‘gemaakt’ is. Het is puur. Geen massatoerisme, geen rijen strandbedjes. Alleen jij, de natuur, en de magie van eenvoud. Het water is zo helder dat je de vissen ziet zwemmen terwijl je met je voeten nog in het ondiepe staat. En als je even verder zwemt of een snorkel opzet: wauw! Hier voel ik me klein op de mooiste manier. Nietig tegenover de kracht van de natuur, maar tegelijk helemaal verbonden.
Wat ik je aanraad (uit eigen ervaring 😉)
-
Ga vroeg: Dan heb je de baai bijna voor jezelf, en het licht is dan op z’n mooist.
-
Trek goede schoenen aan: Het pad naar beneden is niet moeilijk, maar wel rotsachtig.
-
Neem je snorkel mee: Echt, je wilt dit onderwaterwereldje niet missen.
-
Zin in wat lekkers? In de zomer is er een charmant strandtentje waar je heerlijke tapas en sangria kunt bestellen.
-
Foto’s maken? Ja! Maar vergeet ook niet gewoon even te zitten en het in je op te nemen.
Een plekje om stil van te worden. Voor mij is Cala Portitxol zo’n plek die je niet even ‘bezoekt’, maar die je bijblijft. Het heeft iets zachts, iets krachtigs. Elke keer als ik er ben, voel ik me opgeladen en geïnspireerd. Dus mocht je ooit in de buurt zijn van Jávea… ga! En laat het me weten wat je ervan vond. Maar vertel het niet te hard door hè sommige plekjes wil je het liefst alleen met mensen delen die er net zo van kunnen genieten. Klik hier voor de route